Hoe ben je 19 jaar geleden bij Vier het Leven terecht gekomen en wat heb je in die lange tijd allemaal gedaan?
“Omdat ik minder ging werken toen ik 60 werd, wilde ik toch niet stil gaan zitten thuis. Ik deed al vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis waar ik met cliënten die geen familie konden regelen, naar het ziekenhuis, bestraling of tandarts ging. Meestal nare dingen. Ik zag toen een oproep voor vrijwilligers om mee te gaan als begeleiding naar het theater of concerten. Dat was in 2006 toen Vier Het Leven nog in de kinderschoenen stond. Ik werd toen gastvrouw.
We reden toen nog met een geleend busje van Humanitas. Onderweg hadden we veel plezier alsof we op schoolreisje waren. Toen we in wat meer gemeentes gingen werken en met eigen auto's gingen rijden, kreeg ik de vraag of ik locatiemanager wilde worden. Ik had geen idee wat dat inhield, maar vooruit, pionieren maar en het was erg leuk werk. Veel contact met de andere vrijwilligers uit Huizen en een goede route plannen, zodat de vrijwillige begeleiders niet het hele dorp door moesten om vanuit hun huis hun drie gasten op te halen. En regelmatig een bijeenkomst met alle lokale vrijwilligers. We stonden op markten met folders en probeerden Vier het Leven bekend te maken.
Omdat de administratie op een gegeven moment via de computer ging, werd ik gevraagd of ik op kantoor (een tuinhuisje met vier zitplaatsen) wilde helpen. We deden alles zelf: nieuwe deelnemers inschrijven, A4tjes met programma's maken, bevestigingen en informatie versturen. En heel veel telefoontjes plegen met allerlei uiteenlopende vragen en antwoorden. En eigenlijk doen we dat nog steeds. Maar nu met veel meer vrijwilligers. Het werk is afwisselend en de sfeer is heel gezellig onderling. Voor mijzelf is dat contact met elkaar ook heel waardevol. Het gevoel erbij te horen en nuttig bezig te zijn. Bovendien worden we goed voorzien van heerlijke koffie of thee en een koekje voor wie dat wil. Ik kan het iedereen aanbevelen.”
Heb je uit de tijd dat je gastvrouw was bij Vier het Leven een herinnering aan een bepaald uitje of een bepaalde gast van Vier het Leven die jou dierbaar is?
“Ik ben heel lang gastvrouw geweest. Altijd weer even spannend wie er mee ging. Soms had je gasten die je al kende omdat ze vaker meegingen. We hadden een Indische dame die eigenlijk altijd meeging. Ze was altijd vrolijk en genoot van alles om haar heen. Als je haar ophaalde, kreeg je altijd een zakje met twee bonbons in je handen gedrukt. Tot twee keer toe was ze haar sleutel vergeten en moest een buurman via een bovenraam naar binnen klimmen om haar binnen te laten. Wijs geworden hierdoor kreeg je later van haar de opdracht om de deur achter haar op slot te doen zodat je er zeker van was dat ze de sleutel mee had. Wat hebben we daar om gelachen samen. Op haar uitvaart begrepen we pas wat een moeilijk leven ze heeft gehad. Ik zal haar nooit vergeten.
We hadden ook een meneer die alle operettes en opera's kon meezingen. In de zaal deed hij dat ook zachtjes maar daar was niet iedereen blij mee. Meneer was erg benauwd en vertelde me dat hij alleen de deur uit kwam als hij met ons mee kon. Daarom kon ik er ook niet zo goed tegen als anderen hem tot stilte maanden. Ook dat zal ik nooit vergeten. Dat zijn de dingen waarvoor je het doet. De fijnste herinnering heb ik aan de avond dat we bij de Hofvijver van Soestdijk de opera ‘Orfeo’ meemaakten. Daar kwamen toen gasten vanuit het hele land. Het was sprookjesachtig en al die blije gezichten van al die gasten op de tribune. Daar is nog heel lang over gesproken onder de gasten.
Maar ook op kantoor maak je mooie dingen mee; soms zijn er telefoontjes die niets met ons werk te maken hebben. We kregen op kantoor ieder jaar een kerstkaart van een meneer die ze zelf ontwierp, gutste en afdrukte. Een jaar of twee geleden zat er een briefje bij dat hij ermee stopte, omdat hij het niet meer kon. Ik heb hem toen gebeld om te bedanken voor al de jaren dat hij ons de kaarten had gestuurd en kreeg toen een heel verhaal over zijn leven. Soms ben je de enige die men spreekt op een dag. Ook daar doe je het voor.”
Zou je anderen aanraden om vrijwilliger te worden bij Stichting Vier het Leven?
“Ja, ik ben zo blij dat ik me destijds heb aangemeld als vrijwilliger. Het voelde en voelt nog steeds als een warm bad. Ik word er blij van als ik iemand blij kan maken. En samen doen we dat voor zoveel ouderen of je nu op het servicecentrum werkt of op een andere manier.”
